|
لوح دل |
|||
|
امام حسین علیه السلام برای بررسی اوضاع کوفه و پی بردن به میزان درستی نامه های کوفیان، قبل از خود، سفیر و نماینده ای به کوفه فرستاد و او کسی نبود جز «مسلم بن عقیل»
حدود 18 هزار نفر در کوفه با مسلم بیعت کردند و او نامه ای به امام نوشت و از مساعد بودن وضعیت کوفه خبر داد.
اما با ورود ابن زیاد وضعیت کاملا دگرگون شد.
غروب روز نهم ذی الحجه، غمگین انگیز ترین غروب زندگی مسلم بود، چرا که تا صبح آن روز مسلم 18 هزار یار داشت و حالا در مسجد کوفه تنهاست
تنهای تنها در شهری غریب...
غمی سنگین بر دل مسلم نشسته است، مسلم آواره کوچه ها می شود و بالاخره «طوعه» این شیرزن علوی مسلم را در خانه خود جای داد.آن شب مسلم دائما در حال عبادت و گریه بود و حتی از غذایی که «طوعه» آورد نخورد.
«طوعه» نیز متوجه عمق نگرانی و غم مسلم شد اما نمی دانست چرا؟
آیا مسلم از مرگ می ترسد؟
آیا نگران خانواده و فرزندانش است؟
آیا....
نه، دل مسلم جای دیگریست، مسلم نگران مولای خود حسین است، تصور بی وفایی کوفیان نسبت به مولایش راحتش نمیگذارد تا جایی که وقتی در دربار ابن زیاد یقین به کشته شدن میکند، به یکی از حاضران که از خویشاوندانش است وصیت میکند که در نامه ای امام را از وضعیت پیمان شکنی کوفیان آگاه کند.
وقتی خبر شهادت مسلم به امام میرسد، امام سخنی میگوید که اوج کار مسلم را نشان میدهد و مسلم را در تاریخ جاودانه میکند :
«خداوند مسلم را رحمت کند، او به سوی آسایش و بهشت و شادی جاودانه شتافت. او به آنچه وظیفه داشت عمل کرد و ما نیز به آنچه وظیفه داریم عمل خواهیم نمود»
(بحارالانوار، ج44، ص374/لهوف، ص88)
وظیفه امروز ما چیست؟! براستی آیا وظیفه ای نسبت به امام خود نداریم؟! اصلا آیا به این فکر میکنیم که شاید در این عصر منتهی به ظهور وظیفه کوچکی هم به دوش ماست؟!
نظرات شما عزیزان:
درباره وبلاگ آخرین مطالب پيوندها نويسندگان
|
|||
 |
